Tot ik ergens eind 20 merkte dat ik afgesneden was van mijn emoties. Dat werd pijnlijk voelbaar toen ik als vrijwilliger een videoreportage maakte van 'Steppen tegen Kanker', een evenement van de Stichting Stop Hersentumoren. Met 300 deelnemers werd de Alpe d'Huez op de step getrotseerd. Na een dag filmen en interviews met deelnemers stond ik boven op die berg. Om mij heen allemaal hevig geëmotioneerde mensen. En ik... ik voelde het verdriet, ik voelde de pijn, ik voelde de wanhoop van de mensen die geliefden hadden verloren... maar de tranen... die bleven uit. 

Waarom konden anderen hun gevoelens wél uiten en ik niet? Ik voelde ze wel, maar van binnen zat alles op slot. Pas toen drong tot me door hoeveel impact het pesten op mijn leven had gehad. Op dat moment besloot ik dat er iets moest veranderen en ben ik, flink aan het werk gegaan. Inmiddels zie ik mijn gevoeligheid als het grootste talent dat ik heb meegekregen, de weg die ik heb afgelegd om op dit punt te komen is, achteraf gezien, een van de mooiste processen in mijn leven geweest. 

Natuurlijk zijn we altijd in ontwikkeling, maar er zijn situaties in ons leven die extra impact hebben. Zoals ik hierboven beschreef bij het maken van een videoreportage. Een ander belangrijk moment in mijn leven was gekoppeld aan een inbraak in mijn huis. Ik had een paar maanden hiervoor mijn relatie beëindigd, mijn compagnon had aangegeven voor twee jaar naar het buitenland te verhuizen, en ik moest zien hoe ik mijn leven weer ging vormgeven. Ik woonde dus alleen en op deze bewuste ochtend kwam ik beneden en ontdekte ik dat er was ingebroken. Mijn auto was meegenomen, mijn laptop en telefoon waren weg...  Op zo ongeveer alle gebieden in mijn leven waren er dus grote veranderingen gaande. De inbraak was voor mij de druppel. Ik ben op de bank neergeploft, liet mijn armen hangen en heb daar alles losgelaten. - je zou ook kunnen zeggen dat ik op dat moment heb opgegeven om nog controle te willen uitoefenen op mijn leven.

Als ik erop terug kijk, dan is die inbraak een zegen geweest. Er waren al genoeg signalen geweest (achteraf bekeken) dat ik iets moest veranderen in mijn leven, en die heb ik allemaal niet gezien... Dus stuurde 'het universum' (of dat waar jij maar in geloofd) mij een nog duidelijker signaal. Een paar uur nadat ik de inbraak ontdekte heb ik gegoogled op "tot rust komen" en stuitte ik op een retraite in Frankrijk. Iets met mindfulness & meditatie. Ik heb dezelfde dag nog gebeld met de organisatie en drie weken later ging ik, met de TGV naar Frankrijk. 

Sommige mensen praten over een 'spiritual awakening' of een 'verlichtingsmoment' of een 'mental breakdown'. Hoe je het ook wil noemen, voor mij was dit een sleutelmoment. In mijn eentje, een week met allemaal mensen die ik niet kende, geen idee of ik het eten lustte (ik was een slechte eter) op een plek die ik niet kende. Heel ver buiten mijn comfortzone! Maar dat heeft er wel toe geleid, dat ik een paar maanden daarna in mijn eentje naar Australië vertrok. Nog zo'n grote stap buiten mijn comfortzone.

Terug van deze reis leerde ik een vrouw kennen waarmee ik in 2014 een dochter kreeg. En zoals veel ouders zullen herkennen, veranderd dat heel veel in je leven. In praktische zin, maar je bent opeens ook verantwoordelijk voor het leven van een ander mensje. Ik heb mezelf slechts één doel gesteld als vader: "Ik wil dat Evi weet en voelt dat ze goed is zoals ze is". Ik heb niet de illusie dat ze zonder onzekerheden opgroeit, dat is onderdeel van het volwassen worden en het jezelf steeds beter leren kennen. De basis die we onze kinderen in de eerste levensjaren meegeven, is wel voor een groot deel bepalend voor hoe ze in de toekomst met problemen omgaan. 

De intentie is mooi, maar de werkelijkheid loopt vaak anders. De relatie met de moeder van mijn dochter liep niet zoals ik graag wilde, ik wilde een team zijn, samen een stip op de horizon en een fijn en mooi leven samen hebben. Waarin er balans is in tijd voor elkaar, voor onze dochter en voor jezelf. En ik wilde het zo graag zo goed doen voor mijn dochter, dat ik ruim twee jaar heb geknokt, veel soorten therapieën gevolgd, allemaal voor een relatie waarvan ik diep van binnen wist, dat deze mij niet gelukkig ging maken. 

Mede door mijn eigen traject bij een haptotherapeut heb ik de beslissing kunnen nemen om helemaal voor mezelf te kiezen. Wat mij ontzettend heeft geholpen, en wat ik ook vaak tegen cliënten zeg die tegen opvoedkundige zaken aanlopen is: "Als jouw kind later in dezelfde situatie zou zitten als jij nu, welke beslissing zou jij dan willen dat ze nemen...". 

Op relatie gebied volgde vervolgens ook nog de nodige lessen en inzichten. Een zeer toxische relatie waarin ik wederom diverse signalen volkomen genegeerd heb, heeft me nog een keer de duidelijke boodschap geleerd dat je écht voor jezelf mag kiezen. Ook al doe je anderen hier misschien pijn mee. Ik ontmoette steeds meer gelijkgestemde mensen een aantal daarvan behoort nu tot mijn dierbaarste vrienden. 

Inmiddels zie ik mijn gevoeligheid als een van mijn talenten, ik neem, telkens als er iets in mij geraakt wordt, de tijd om te voelen waar dit vandaan komt. Ik sta dan echt even stil bij wat mijn lijf me verteld. Dat helpt me om beslissingen te nemen die goed zijn voor mij. En dat is niet egoïstisch, dat is zelfliefde. En dat betekent ook niet dat ik alleen maar doe waar ik zin in heb, en nooit iets voor een ander over heb. In tegendeel, ik ben een zeer 'gevend' persoon. Ik doe dat nu vanuit een volledige aanwezigheid in mijn lijf en als het voor mij ook klopt, niet om iets van een ander te krijgen, of uit schuldgevoel, ik handel vanuit mijn authentieke zelf.

En dat neem ik ook mee in mijn werk als therapeut. Ik zet alles wat ik aan ervaring, bagage en kennis in me heb, en ik vertaal dit naar intuïtie. Vandaar de naam 'intuïtief therapeut'.